Na het overlijden van mijn man Henk, die na slechts enkele weken ziek geweest te zijn stierf, ben ik tot het besef gekomen dat het leven zomaar afgelopen kan zijn. Daardoor heb ik  bewust gekozen om “iets” te gaan doen waar mijn hart ligt…
Niet door te hollen, maar door stil te staan, om me heen te kijken en naar mezelf te kijken, proberen te ervaren/voelen welke kant ik op zal gaan.
Dit “iets” was voor mij kruiden en de natuur. Lekker buiten zijn, mezelf steeds weer verwonderen over wat de natuur ons geeft.
Ook verwondering over het lichaam, dat prachtig mechanisme, Het is een wonder dat het allemaal werkt zoals het werkt.

Bewust worden van mijn lijf.
Accepteren dat er nog veel te leren valt.
En hier weer van genieten.

Door deze in memoriam wil ik Henk bedanken voor wie hij was, en wat hij in zijn, helaas veel te korte leven, voor ons heeft betekend.
Hij heeft ervoor gezorgd dat ik deze ontdekkingstocht mag maken.
Henk bedankt, ik zal je nooit vergeten.

Zo heeft iedereen wel iemand/iets waar hij/zij vaak aan moet denken, een persoon die gestorven is of ziek is, een situatie die moeilijk is of gewoon een moment om even bij jezelf te komen.

 

Even stil staan.

Stil staan bij jezelf of bij de ander.

Luisteren naar jezelf.

De warmte van de kaars voelen.

En hopelijk met een glimlach weer verder gaan, want herinneringen kunnen zijn als warmte, een heerlijk gevoel dat je weer kracht geeft.